In memoriam Cees Hink

In memoriam Cees Hink.

Toen ik ruim 30 jaar geleden lid werd van onze vereniging had ik vanwege mijn werk de eerste jaren nog geen vast tennisgroepje en bezocht ik alleen, als ik vrij was, de wekelijkse racketavond. Op enig moment kwam ik Cees daar tegen. We bleken een wederzijdse kennis te hebben, te weten mijn vader, bij wie hij op de MULO in de klas gezeten had. Hij kon mooi vertellen over hoe hij als opstandige tiener de grenzen van het toelaatbare aan het verkennen was, en hoe mijn vader daar mee omging. Al snel hadden we een klik.

Door de jaren heen bleef Cees een frequent bezoeker van de racketavond. Hij tenniste met iedereen, en iedereen tenniste graag met hem. Naast tennissen zette hij zich ook jarenlang op andere wijze in voor onze vereniging. Als er tijdens de jaarvergadering gevraagd werd om een vrijwilliger voor de kascontrolecommissie werd het doorgaans rustig in de zaal  Bij gebrek aan animo  stak Cees dan maar weer zijn hand op, terwijl hij even daarvoor net bedankt was voor bewezen diensten in de afgelopen jaren als lid van diezelfde commissie.

Daarnaast was hij jarenlang samen met zijn vrouw Gré weekhoofd  in onze kantine, en toen die functie ophield te bestaan meldde hij zich aan bij de parkonderhoudscommissie om daar zijn steentje bij te dragen. Verenigingen als de onze kunnen niet zonder mensen zoals Cees, nooit te beroerd om een handje te helpen als dat nodig is.

Naast tennis interesseerde Cees zich voor tal van andere zaken, mocht hij samen met zijn vrouw graag bridgen,  en was hij o.a. actief als financieel bewindvoerder voor mensen die dat niet zelf ( meer ) kunnen.

AZ verliest in hem een fervente en trouwe supporter.

Nog maar een paar maanden geleden belde hij me om te vertellen dat bij hem een ernstige ziekte was geconstateerd. Al snel bleek dat genezing niet meer mogelijk was, en woensdag j.l. is hij in alle vroegte overleden.

Nooit meer: ‘nog één koppie toe?’

Rust in vrede, vriend.

Theo Schaap